W Polsce strzelectwo długodystansowe nie jest bardzo rozpowszechnionym sportem (ale pracujemy nad tym MilDot.pl). Zajmuje się nim dosłownie garstka ludzi biorąc pod uwagę liczbę strzelców w naszym kraju. Na dokładkę dzielą się oni na dwie kategorie, strzelców tarczowych oraz strzelców dynamicznych. Część strzela obydwie formy, ale z zasady taki podział na dynamikę i statykę jest bardziej trafny. Same strzelania dynamiczne możemy podzielić nieco dokładniej. Mianowicie klasyczną dynamikę gdzie strzelec, czy też zawodnik ma przed sobą tor i musi go pokonać w celu uzyskania maksymalnie wysokiego wyniku, tudzież zawodów taktycznych, gdzie poza torami strzeleckimi ocenia się inne umiejętności np. wiedzę z zakresu nawigacji, ratownictwa, łączności czy maskowania się. Czasami na jednym torze trzeba łączyć strzelanie wraz z wiedzą z zakresu taktyki. To właśnie te zawody najbardziej rozbudzają naszą wyobraźnię, bo w końcu kto nie chciałby zostać drugi Berenger’em ze słynnego „Snajpera” czy kolejnym Zajcewem?

Właśnie takimi zawodami taktycznymi są Sniper’s Mission. Z założenia zawody mają przypominać działanie zespołu snajperskiego w czasie misji, czyli oddać choć część realiów działań bojowych. Wymagają nie tylko przygotowania strzeleckiego, ale i kondycji niezbędnej do samodzielnego poruszania się wraz z całym ekwipunkiem przez blisko dwie doby.

Oznacza to posiadanie nie tylko, broni i amunicji, sprzętu do obserwacji, pomiarowego itd. ale i zapasowych ubrań, śpiworów czy też wody i jedzenia. Całkiem sporo jest do noszenia. To jest jakby wstęp. Oczywiście wszystkim się kojarzy, że snajper to człowiek, który strzela. Tak naprawdę jest to jeden z wielu elementów, nie zawsze wykorzystywany.

Snajper do doskonały zwiadowca, posiadający do tego umiejętność celnego lokowania kuli. Z zasady działa w małych zespołach których najmniejszą komórką jest zespół dwóch ludzi. Strzelec i obserwator, bo o nich mowa, to jakby jedna dusza w dwóch ciałach. Same funkcje są wymienne, zależne od sytuacji taktycznej, nie mniej jednak najmniejszą jednostką bojową jest właśnie taki zespół. Potrafi on samodzielnie zaplanować dojście oraz odejście od punktu czy to obserwacyjnego (OP) czy też pozycji strzeleckiej (FFP). Czasami OP staje się FFP, choć dużo częściej zespoły w sposób niepostrzeżony zajmują pozycję, obserwują i meldują, a następnie niezauważone wycofują się do swoich sił. Aby skutecznie wykonywać te zadania snajper to w pierwszej kolejności doskonały żołnierz piechoty. Potrafi świetnie nawigować w każdych warunkach, wybierać marszruty czy w końcu poruszać się pozostawiając minimalną ilość śladów, cały czas pozostając  nie wykrytym. W dalszej części to zwiadowca. Ma doskonałe zdolności do obserwacji i zapamiętywania. Potrafi wykrywać cele czy obecność wroga, jednocześnie samemu pozostając niewykrytym. Na koniec to strzelec wyborowy, czyli człowiek doskonale strzelający naturalnie z broni długiej, dającej mu możliwość prowadzenia precyzyjnego ognia do celów punktowych na dużych odległościach i likwidowania celów priorytetowych.

Żołnierza posiadające te wszystkie cechy nazwiemy snajperem. Oczywiście nie jest to wszystko co musi umieć. Dużo wiedzy teoretycznej z zakresu wyposażenia wroga jeżeli chodzi o sprzęt, umundurowanie czy też taktykę jest tutaj wręcz niezbędna. Ze względu na to, że zespoły snajperskie to bardzo często czy wręcz standardowo zespoły rozpoznawcze muszą składać meldunki, co powoduje, że muszą posiadać wiedzę i umiejętności z zakresu łączności.

Innym testem sprawdzającym odporność psychiczną był tak zwany psychologiczny tor przeszkód, popularnie zwanym psycholem. Jest to labirynt, w którym przejścia są na różnych wysokościach, z ciasnymi korytarzami, z miejscami z wodą, łańcuchami, wahadłami, wiszącymi manekinami, drzwiami, całość okraszona odpowiednimi odgłosami jak płacz dziecka, krzyki itp. Oczywiście wszystko w całkowitych ciemnościach, tak dla ułatwienia. Czasy pokonania różniły się od kilku do ponad czterdziestu minut.

Na trasie zawodów nie zabrakło toru z zakresu medycyny pola walki, więc ratowania rannej osoby zgodnie z zasadami TCCC, które dość mocno różnią się od medycyny cywilnej.

Zupełnie innym podejściem był powrót do korzeni gdzie należało tylko za pomocą siatki celowniczej określić odległości do celów na przedpolu, oczywiście po ich uprzednim wykryciu.

Nie będę się rozpisywał jak wyglądał każdy tor, ale było ich w sumie 11, każdy inny i każdy wymagający. Nie można było zawalić żadnego aby myśleć o podium…

To była już moja czwarta edycja Sniper Mission i muszę przyznać, że pomysłów organizatorom nie braknie. Z roku na rok jest coraz lepiej. W tym roku w zasadzie nie było przestojów i ekipy wchodziły na tory z marszu bez kolejek, co brało się z formy czyli wysyłania różnych zespołów w różne miejsca, więc zespoły „rozbiły” się na wiele torów prowadzonych równolegle. Naprawdę dograno kilka kulejących w zeszłych latach elementów i podtrzymano tradycję o niezwykle wymagających zawodach. Bo tylko na tych zawodach uczestnik, który siada na mecie, mówi do partnera, to był ostatni raz stary… po czym tydzień później potwierdza, czy w przyszłym roku idą raz jeszcze.

Z mojej strony zachęcam wszystkich którzy chcą przeżyć przygodę, bo zawody te dają niesamowitą frajdę. Z jednym zastrzeżeniem, zawody wymagają dobrego przygotowania nie tylko strzeleckiego czy fizycznego, ale również z zakresu wiedzy praktycznej.